Л.Өлзийтөгс: Рауль, Рауль хоёр

Рауль төржээ. Нэг тийм нарлаг дулаахан, дулаахан, их л дулаахан, хачин дулаахан, гэхдээ ямар ч сэтгэгдэл төрөхөөргүй газар... Тийм нэг газар, тиймээ, тэр өөрөө бол хэзээ ч сонгохооргүй тийм л нэг газар төрчихэж дээ, Рауль. Ийнхүү тэр эхнээсээ л өөрийн биш, өөр хэн нэгний сонголтоор амьдрах ёстой боллоо.

Раулийн амьдралын эхний өдөр.
Рауль - Ээж ээ, би дахиад өндөг идмээр байна.
Ээж – Ид, ид. Түүхий л биш бол хэдийг ч идсэн яахав.
Рауль – Би түүхийгээр нь идмээр байна.
Ээж – Болохгүй.
Рауль – Яагаад?
Ээж – Хордоод үхчихвэл яах юм бэ миний хүү.
Рауль – Би үхмээр байна, түүхий өндөг иднэ.
Ээж – Муу ёрын амьтан. Дандаа хүнээс зөрж байдаг...


Муу ёрын амьтан бүтэн цаг орилсны эцэст түүхий өндөг залгиллаа. Рауль зургаан настай. Зургаан настай муу ёрын амьтан өдөр бүр өндөг иддэг. Муу ёрын биш ээж хүүгээ өдөр бүр тахианы “хүүхдээр” хооллодог. Тэдний зөв өө. Өндөг амттай хоол шүү.

Раулийн амьдралын хоёр дахь өдөр.
Рауль – Аав аа, би нохой тэжээмээр байна.
Аав – Нохой? Болохгүй. Загас ... Болно.
Рауль – Загас чинь хуцдаггүй шүү дээ.
Аав – Яг үнэн, тэгэхээр загас л тэжээ.
Рауль – Загас надтай тоглож чадахгүй.
Аав – Нохойтой тогловол бэтгэтэй болно.
Рауль – Би загас тэжээхгүй.
Аав – Загас тэжээ.

Рауль уйлав. Тас няс. Хүү баруун хацраа даран, газар өнхрөн уналаа.
Энэ чинь одоо юу вэ?
Тулгалт.
За яахав, Рауль хүлээн авлаа.
Хүү өдөржингөө загастайгаа ярина. Бүгдэд нь нэр өглөө. Гэвч загаснууд нь хүүгийн хичээн байж өгсөн хэдэн нэрийг хичээж тогтоосонгүй тул тэднийг ялгахад төвөгтэй л байв. Рауль долоон настай. Рауль загаснууддаа хайртай. Гэвч...
Нэг өдөр. Амьдрал дандаа нэг өдөр л байдаг. Нэг өдөр ... Эхлээд нэг улаан загас үхэв. Түүний дараа бас нэг улаан загас үхэв. Дараа нь бас нэг улаан, тэдний эх болох том улаан ... Тэгсээр гагц, сэлүүргүй, нүдгүй, бяцхан дун л үлджээ. Рауль дунг ширтэн хэвтээд бусад загас шигээ огт хөдлөхгүй байхаар нь аквариумаа тэвэрч гараад найман давхрын тагтан дээрээс шидэж орхив.
Үнэт шилэн авс хэрхэн үйрмэг болон бутрахыг, наранд тэдгээр үйрмэг яг л загасны нүд шиг гялталзан анивчихыг харж удаан зогслоо Рауль. Тэр орой хүү “хэн ч зодоогүй” байхад, дэрэндээ нүүрээ наагаад, аав, ээж, эгчдээ сонсгохгүйн тулд маш аяархан, гэхдээ их удаан уйлжээ.
Аав, ээж, агч “Амьд загасаа аквариумтай нь шидсэн” Раулийг уучилсангүй. Нэгэн дуугаар: Харгис амьтан.
Харгис амьтан энэ өдрөөс хойш бүтэн гурван жил загаснуудаа зүүдэлнэ.

Раулийн амьдралын гурав дахь өдөр.
Арван гурван настай Рауль. Тэр туфль өмссөн эмэгтэй хүнд дуртай. Туфльтэй хөл түүнийг “Рауль эрэгтэй хүн” гэдгийг анх мэдрүүлжээ. Тэр эгчийнхээ жижигхэн хөлийг өдөржин ажаад, дараа нь өөртөө зориулан өдрийн тэмдэглэл анх нээсэн юм. Ингээд тэр эхний хуудсан дээр ингэж бичлээ:
- “Хүн болгоны өдрийн тэмдэглэл адилхан байдаг. Би хүн болгонтой адилхан тэмдэглэл бичмээргүй байна. Тиймээс “Би өнөөдөр ном уншив гэхийнхээ оронд Рауль өнөөдөр ном уншив” гэж бичиж байя. Раульд туфльтэй эмэгтэйчүүд таалагддаг. Рауль том болоод зөвхөн туфль өмсдөг охинд л дурлана.”

Рауль – Ээж ээ, та яагаад өнөөдөр туфлиэ өмсөөгүй юм бэ?
Ээж – Ээжийнх нь хөл өвдөөд байдаг болчихжээ.
Рауль - Өвдсөн ч гэсэн туфлиэ өмсөж бай.
Ээж – Яагаад?
Рауль – Таны хөлний хуруунууд их муухай юм аа.

Аав – Яг үнэн. Миний хүү ч эр хүн болжээ. Чи ер нь яг над шиг хүн байна шүү.

Ээж – Миний хөлийн хуруунууд иуухайдаа яачихаав?

Раулийн аав, ээж хоёр хэрэлдэв. Тэр эцэг эхээ сонирхон ажиглана. “Ингэхэд ер нь эрэгтэй эмэгтэй хүмүүс яах гэж хамт амьдардаг юм бол оо?” гэж Рауль дараа нь бүтэн дөрвөн сарын турш боджээ. Яагаад гэвэл, Раулийг “Хоёулаа” гэдэг үг биш, “Ганцаараа”, “Ганцхан” гэдэг үг л учиргүй догдлуулдаг юм.

Раулийн амьдралын дөрөв дэх өдөр.
Раулийн ээж хоол хийж байна. Өндөгтэй хуурга. Арааны шүлс асгарам үнэр. Аа-аа-аа. Ажилсаг ээж хүүгийнхээ өмнө уур савссан халуун хоол авьчирч тавьлаа. Рауль сэрээ аваад тонгойлоо ...
Гэнэт ... Амьдрал дандаа бас “гэнэт” байдаг. Гэнэт Раулийн амнаас амьд дэгдээхэй унаад, хазуулсандаа доголсон хөлөө чирэн, хоолны ширээн дээгүүр тонголзон гүйлээ. Тэр саяхан л хүний хоол болох гэж байснаа мартчихаад талхны үйрмэг рүү зүтгэлэх аж.
Рауль нүдээ аниад, уруулаас нь амтагдах тэр жижигхэн амьтны цусны эхүүн амтыг баллах гэж дээр дээрээс нь хайрсан талх, шарсан төмс, жимсний чанамал, ногооны шанцайг зажлалгүй залгисан ч дэгдээхэйн амт “дотроос” нь салж өгсөнгүй. Рауль уйлав. Тэр өөрийгөө шувууны оршуулгын газар болсноор төсөөлнө. Рауль оршуулгын газар. Тэр нулимсаа арчин, удаан бодлогширчээ. Анхны тангараг. “Ахиж өндөг идэхгүй”.

Раулийн амьдралын тав дахь өдөр.
Мөрөөдөмтгий Рауль. Тэр дандаа өнгөтөөр зүүдэлдэг. Бас зүүд болгон нь биелдэг. Рауль өндөгнөөс татгалзсаныхаа дараа үргэлж гүзээлзгэнэ зүүдлэх болжээ. Заримдаа түүний зүүдний гүзээлзгэнүүд “хэдэн арван жилийн өмнө” үхсэн загаснуудтай нь адилхан санагдах боловч тэр ягаахан амтлаг нойрноосоо салахыг тийм ч их яарсангүй. Нэг өдөр ... Амьдрал дандаа нэг өдөр байдаг гэж хэлээгүй юу.
Нэг өдөр Рауль домгийн номноос “Сахиусан тэнгэрүүд гүзээлзгэнэд дуртай байдаг” тухай олж уншив. Ингээд тэр өөрийгөө сахиусан тэнгэр гэдэгт итгэлтэй явах боллоо. Рауль өөртөө САТЭ гэсэн нэр өгөөд өдөр ч шөнө ч гүзээлзгэнэ дунд амьдарсаар. Гэтэл ... Гэтэл САТЭ-д далавч ургасангүй. Далавчгүй юм чинь ниссэнгүй. Дээр нь бас бусад чага тэнгэрүүд ч үзэгдсэнгүй. Рауль хүлээсээр. Хүлээсээр. Хүлээсээр. Хүлээж ханаад тэр нэг удаа толинд өөрийгөө харжээ. Тэгсэн чинь уруулынх нь дээр хэдэн ширхэг шар үс гараад ирчихсэн байхыг илрүүлэв гэнэ. Рауль цочино.
- Энэ чинь одоо юу вэ?
Энэ үгийг хэлтэл дуу нь огт өөр, яг л аавынхтай нь адилхан сонсогджээ. Боль л доо бурхаан минь, Рауль сахал биш далавч ургахыг хүлээж байсан шүү дээ. Тэр тагтан дээрээ гүйж гараад байдгаараа орилжээ. Энэ өдөр Рауль гүзээлзгэнэд ч бас тийм их дуртай биш болохоо мэдсэн юм. Яагаад гэвэл түүний зүүдний гүзээлзгэнүүд хэтэрхий том, гар шиг том, дээр нь бас том том улаан өндөгнүүд шиг санагдаад явчихаж. Рауль зөрчилдөгч. Ингэхэд Рауль хэдэн настай ч билээ дээ.

Раулийн амьдралын зургаа дахь өдөр.
Гар хангалга хийх нас арай л биш. Гэвч Рауль шаналах боллоо. Өдрийн тэмдэглэлдээ бичсэн нь:
- “Раулийн зүүдэнд санаанд оромгүй гоё хөлтэй, туфльтэй эмэгтэй шөнө болгон орж ирэх боллоо. Яагаав, нөгөө “сармагчин” хочин Ноами. Түүнийг үнсэж үзэх юмсан. Рауль өөрийнхөө хичнээн дээгүүр санаатан болохоо мэдэж авлаа. Дээгүүр санаат Рауль, үгүй ээ, үнэндээ бол энэ чинь Дээгүүр Рауль гэсэн үг”.

Ингэж бичихдээ тэр арван таван настай байв. Арван тав хүрээд тэр өөрийнхөө бас нэг онцлогийг мэдэх болжээ. Тэр их үнэрч. Сайхан үнэртэй хүн сайн хүн байдагт тэр итгэдэг. Рауль хөөрхөн охидын дотуур хувцас хулгайлан цуглуулах болов. Охидын дотуур хувцсанд шингэсэн нэг л өөр, эр биш үнэр түүнийг шаналгана. Нэг өдөр ... Ашгүй нөгөө нэг өдөр нь ирж ... гар хангалгын тухай мэдэж авчээ. Боломж, дүүрэн боломж. Энэ ертөнцөд ерөөсөө боломжгүй юм гэж алга аа. Рауль өөрийгөө ямар нэгэн гэмт хэрэг хийхээс аврагдсанд тооцов. Тэр одоо эмэгтэй хүний үнэрийг л сонирхдог. Туфль баяртай.

Раулийн амьдралын долоо дахь өдөр.
Рауль гудамжаар алхаж явна. Дүүрэн хүн. Тэр хүмүүст дургүй. Хэн нэгэн охин, хэн нэгэн хөвгүүн, хэн нэгэн ...-д бол өөр ханддаг л даа. Харин хэн хэн хэний нийлбэр, хэн ч биш хүмүүс ... Рауль хамт олон гэдэг үгэнд бүр ч дургүй. Тэр ясли цэцэрлэгээр хүмүүжээгүйдээ өөрийгөө азтайд тооцно. Гэвч аз нь дутаад сургуульд орчихсон юм. Оруулчихсан юм. Рауль олон нийтийн ажилд одооны хэллэгээр бол кредитээ хасуулахгүй гэсэндээ л оролцдог. Учир нь түүний аав ээжийн хувьд кредит их чухал. Тэгээд л оролцдог юм даа, Рауль. Орооцолддог гэсэн нь илүү зохимжтой ч юмуу? Энэ орооцолдоон Раулийг бухимдуулна. Бачимдуулна.

Рауль гудамжаар алхаж явна. өөдөөс нь урт үстэй, хүйтэн царайтай нэгэн залуу гараад ирлээ.
Залуу – Хөөе, чамайг Рауль гэдэг байх аа?
Рауль – Миний нэрийг яаж мэддэг юм бэ?
Залуу – Савхин хүрэм чинь их дажгүй юм аа.
Рауль – Авбал ав л даа. Май.
Залуу – Чи дажгүй хөвгүүн байна шүү. Манайд очих уу?
Рауль – Танайд миний сонирхолыг татчихаар юу байгаа юм бэ дээ?
Залуу – Очоод үз л дээ.

Рауль эгчийнхээ сонсдгоос огт өөр хөгжмийн тухай мэдэж авчээ. Тэр гэнэт л цэлмэчихнэ. Хүйтэн царайт, савхин хүрэмт хөгжимтэй хуурцгуудаа “хөвгүүнээс” ер харамласангүй. Тэд нөхөрлөх болов. Өдөр болгон уулздаг тэд харин сард ганцхан удаа л үг солино. Рауль жаргалтай байлаа. Гэвч ...
Ямар нэгэн “ГЭВЧ” гуай “ГЭНЭТ” гуйан нэгэн адил амьдралд хаанаас ч юм гараад л ирдэг. Гэвч Раулийн гэрт бөөн асуудал. Бөөн эсэргүүцэл, бөөн тэмцэл, бөөн эгдүүцэл.
- Чи наад балиар хөгжмөө султгаач ээ.
- Энэ хүүхэд хог дээр гарлаа.
- Хэнтэй нийлээд байгааг нь мэдэх сэн ...
- Очиж, очиж рок шүү.
Очиж очиж, очиж очиж рок сонгосон Рауль. Аз жаргалтай байгаагаа анх удаа мэдэрсэн Рауль өдрийн тэмдэглэлдээ ингэж бичлээ:
- Аав ээжид яагаад амнаас нь дэгдээхэй амтагддаггүйн учрыг сая л ойлголоо.

Раулийн амьдралын найм дахь өдөр.
Рауль бичиж байна:
- Ницще гуч орчим насны хямралыг томъёолохдоо алдаа гаргажээ. Хүн хүн өөр гэдгийг тэр яаж мартаж чадав аа? Минийх л гэхэд найман насандаа эхэлчихсэн байхад чинь. Минийх бишээ, Раулийнх. Би л гэх гээд ерөөсөө болохгүй юм аа. Ер нь одооноос би гэхээ цэглэж аав ээж хоёр шиг БИД гэж ярьж сурах.
- БИД дунд сургуулиа төгслөө. БИД дээд сургуульд орлоо. Энэ бүхэнд сэтгэл хөдлөөд байх юм даанч байсангүй дээ. БИД-ний сурсан юм БИД-энд хэрэг болсон нь үгүй. Арай гэж шалгалт өгөөд, аавын сонгосон их сургуульд орлоо. Их сургууль ч мөн адил. Тэнд сэтгэл татах юу ч алга. Нийллэг, нийллэг, нийллэг ... Алхам тутамдаа энэ хүмүүс бие биедээ наалдах юм. БИД бусадтай наалдахыг үзэн ядна. Байдгаараа тэсээд 3 сарыг ардаа орхилоо. Цаашид тэвчихгүй нь. Олон хүн олон үнэртэй. Олон үнэр нийлээд орчлонгийн хамгийн муухай үнэрийг бүтээнэ. Биш ээ, олон үнэр нийлэхээрээ орчлонгийн жинхэнэ үнэр ... БИД хамраа дараад зугтахыг хүсч байна.

Раулийн амьдралын ес дэх өдөр.
Рауль – Аав аа, би их сургуульд сурмааргүй байна.
Аав – Тэгээд яах гээв, хог дээр гарах гээ юу?
Рауль – Би зүгээр л ажил хийж болно ш дээ.
Аав – Битгий дэмийр. Дахиж ийм дэмий юм бүү яриарай. Яв.
Рауль – Тэгвэл би өөр сургуульд ормоор байна.
Аав – Юу гэнэ ээ?
Рауль – Би философийн чиглэлээр суралцмаар байна.
Аав – Философи оо ... Чи арай амьдралтайхан юм бодоод олчихож чадсангүй юу?
Рауль – Би философийн чиглэлээр л сурмаар байна.
Аав – Үгүй.
Рауль – Би философич болно.
Аав – Мал.
Рауль – Би эдийн засагч болохгүй.
Аав – Үхэж байсан эргүү толгой.
Рауль – Би шийдсэн. Философийн чиглэлээр л сурвал сурна.
Аав – Тэгвэл чамд мөнгө өгч чадахгүй, зайл.

Рауль хоёр дотуур өмдөө сугавчлаад төрсөн гэрээсээ шөнөөр гарч явлаа. Тэр хөмсгөө зангидан байж өөртөө тангаргаласан нь:
- Ерөөсөө л үхтлээ философи судлая. Энэ түүний хоёр дахь тангараг л даа. Рауль улсынхаа хамгийн том сургуулийн хаалгаар, дөрвөн жил ургуулсан үсээ самнан самнан орж явчихлаа. УЛСЫН ИХ СУРГУУЛЬ гэсэн хаяг өрөө бүрийн хаалган дээр хадаастай. Гэнэт Раульд айх сэтгэл төрөв. Яагаад гэвэл тэрээр УЛСЫН гэсэн үг бүрийн цаанаас ХЭНИЙХ Ч БИШ гэсэн үг давхар уншигдаад байсанд цочжээ.

Хүйтэн хөх харц “хөвгүүн”-ийг угтлаа. Бөөн бөөн нүдний шилэн дунд орж явчтхлаа, Рауль. Бөөн бөн философичдын дунд Рауль хэцүүдлээ.
- Профессор оо, би танай тэнхимд хуваарилагдсан. - Сэдэв?
- “Рок хөгжим дэх философи үзэл санаа”
Гэнэт ...
Цэргийн газар шиг л тас няс. Профессор сэжиглэнгүй харцаар Раулийн уушгийг, зүрхтэй нь хамт нимгэн цамцных нь гаднаас нэвт харснаа /аргагүй л профессор юм даа/:
- Ганц хүнд өөр юм зааж чадахгүй гэж шүдээ зуун хэллээ. Яагаад шүдээ зуусных нь учрыг Рауль ойлгосонгүй. Бодвол, тэр профессор ГАНЦ гэдэг үгэнд их дургүй бололтой. Нийтийн багш юм чинь аргагүй. Рауль ойлгож байна. Их хотын, их сургуулийн багш их чанга дуутай. Дуу нь Раулийн чихийг хатгуултал өвтгөсөнд тэрээр нүдээ тас аниад ийн гуйлаа:
- Та ойлгоно уу, миний бие энэ сэдвээр...
- Үгүй
- Би энэ сэдвийг л...

Ахиад л тас няс.
- Боловсрол, ёс суртахууны сэдвүүдээс сонговол сонго, үгүй бол эндээс гар.
- Боловсрол оо, ёс суртахуун аа?
Рауль инээж орхив. Өрөөнд байсан нүдний шилнүүд бүгд хөлрөн цантав. Раулийн хамаг бие арзайлаа.
- Мөнгөө өгөөд сурч байгаагаас хойш ямар сэдэв сонгох нь миний дур ... Гэвч ингэж хэлэхээсээ өмнө амжиж хэлээ хазжээ, Рауль. Одоохондоо мөнгөө өгөөгүй байгаа л даа. Мөнгө, мөнгө, мөнгө. Энэ мөнгийг яалтай. Хүйтэн царайт, савхин хүрэмт маань найз Раулийнхаа философижих төлөвлөгөөнд хүч нэмчих санаатай хүрмээ ч, хуурцгаа ч зараад тусыг хүргэж чадсангүй. Ингээд жилийн чөлөө “авцгаалаа”.
Жилийн чөлөө гэдэг нь жирэмсний чөлөө гэж байгаа юм шиг сонсогдсонд Рауль санаа алдав.

Раулийн арав дахь өдөр.
Рауль орцны хонгилд бодлогшрон сууна. Тэр ертөнцийн шударга бусын тухай эргэцүүлнэ. Эргэцүүлэл. Цаг нөгцөөх шилдэг арга. Үүнээс өөрөөр энэ ертөнцийг яаж “дүүргэх” билээ дээ? Сургууль дүүргэх гэж бид ярьдаг. Үүнтэй адилаар амьдралыг дүүргэх, ертөнцийг дүүргэх гэж ярьж болохгүй нь юу байх вэ. Цаг нөгцөөх өө гэж. “Matar al tiempo”, “Убить время”. Испаниар ч, оросоор ч, англиар ч адил. Махчилбал, цагийг алах ...
Өнгөрсөн бүхнийг дурсч суухад аллага ч гэсэн таатай.
Өндөгнүүд, загаснууд, гүзээлзгэнүүд, ахиад л өндөгнүүд, загаснууд ... Хүмүүс, нөгөө хэн, хэн, тэр гуай, энэ гуай ээлжлэн нүдний өмнүүр жирэлзэнэ.
Өндөгнүүд, загаснууд, гүзээлзгэнүүд ... Байз. Гэнэт Рауль өмнө нь амьд гүзээлзгэнэ зогсож байхыг үзэв.

Охин – Чи юу хийж суугаа юм бэ?
Рауль – Юм бодож байна.
Охин – Юу?
Рауль – Чамд хамаагүй.
Охин уурласангүй. Харин дэргэд нь ирж, шахан суулаа. Тэд гурван цагийн турш үг дуугүй сууцгаажээ.
Охин – Манайд орох уу?
Рауль – Танайд миний сонирхлыг татчихаар юу байгаа юм бэ дээ?
Охин – Би чамд талх шарж өгье.
Рауль – Хиам байхгүй юу?
Охин – Түүнээс ч амттай юм бий.

Богино банзал, хүйсээ ил гаргасан богино цамцтай, уруулаа хөхөөр будсан Гүзээлзгэнэ. Тэр эр хүн шиг том том алхсаар, алхах бүрийд нь цагаан ягаан дотоож цухалзсаар гэр рүүгээ орж явчихлаа. Дотоож нь Раульд багын цуглуулгыг нь гэнэт санагдуулахад тэрээр энэ богинохоон охиныг маш ойроос нэг үнэрлэж үзэх сэн гэж хүснэ. Тэд цагаан талх идээд цадмагцаа нэг оронд орцгоожээ. Охин санаачилгатай хандаж, өөрөө хувцсаа тайлж шидэв.

Раулийн амьдралын арван нэг дэх өдөр.
Рауль ялтны ширээн дээр толгой бөхийн сууна. Шүүх хуралд аав нь ирсэнгүй. Харин туфль өмссөн ээж нь урт хөлөө ачин шүүгч рүү харан суугаад, нулимсаа арчин арчин, үсээ илбэн илбэн хурал дуустал танхимд байжээ. Хүчиндэгчийн ээж, Раулийн ээж. Хөөрхий, тэр эмэгтэй өндөг хагалахдаа хичнээн сурамгай, сайхан хоол хийдэг сайн ээж болохыг хэн ч мэдэхгүй. Хүмүүс бүх юмыг зөвхөн өнөөдрөөр л шүүдэг. Өнөөдөр бол тэр ердөө гэмт хэрэгтний ээж. Гэмтний ээж гэмтэн. Шүүх хурад ирэгсэд яг л шүүгчийн нэгэн адилаар бэлгийн ажил хэрхэн хийснийг нэгбүрчлэн, дүрслэлтэйгээр яриулахыг хүсэв. Хүссэн ёсоор болгов, Рауль. “Хэлээ хийхээр нь хэлийг нь хөхөөд...”
Ахлах шүүгч амаа ангайн байж, нэг ч таслалгүй сонсохдоо, нүүрнийх нь төрх анх орж ирж байсан үеэсээ хамаагүй зөөлөрсөн байхыг харж Рауль гайхав.
Зөөлөн царайтай, үгүй ээ, биш ээ биш, зөөлөрдөг шүүгчтэй таарсандаа баярлаж суутал Рауль... Яг л профессорынх шиг “нүдний шилтэй дуу” чихийг нь хатгатал өвтгөн ... Араас нь пүн пан болоод явчихлаа. Нэг жил албадан хөдөлмөр хийлгүүлэхээр Улсын нэрийн өмнөөс ... Тас няс.
Улсын нэрийн өмнөөс гэхийг Рауль “Хэний ч биш нэрийн өмнөөс” гэж залруулан сонслоо. Раулийг яллачихлаа.
Хэн?
Ёстой бүү мэд. Тэр шүүгч л лав их сайн хүн байсан.

Раулийн амьдралын арван хоёр дахь өдөр.
Рауль шоронгоос гарлаа. Эгч нь арван таван сая төгрөг төлж байж гурван сарын дараа ийнхүү гэрийнхнийхээ царайг харах нь тэр ээ. Гүзээлзгэнэ мөнгөтэй болж, Философич эрх чөлөөтэй боллоо. Юм бүхэн байрандаа оров. Шоронгоос харьж явахдаа тэр байдгаараа нугдайн байлаа. Угаасаа тэр ялтны ширээн дээр анх сууснаасаа хойш ахиж хичнээн ч хичээгээд дээш харж чадахгүй байгаа юм л даа. Хичээх тусам түүний толгой улам л бөхийх нь сонин. Тэр ширээнд л нэг учир байна. Охид хүүхнүүд хажуугаар нь өнгөрнө. Шарсан мах шиг л хаа холоос, амттайхан хурц үнэрээ түгээсээр хүүхнүүд шүргэн алдан зөрнө.
Шүргэх тусам нь Рауль улам, улам нугдайна. Рауль ийнхүү газар шагайж яваад золтой л машинд дайруулчихсангүй. Даналзсан бүдүүн авгай шиг алцгар том жийпний цонхоор нэг эрхэм:
- Сохор юм уу, яадаг солиотой морь вэ гэж бусад машины дугуйнууд хагартал ууртай дуугаар хашгирлаа.
Рауль морь. Бодлогшронгуй морь. Тэр морь зүгээр л философич болохыг хүссэн юм.

Гэртээ тавтай морилно уу?
Ээж эгч хоёр нь болгоомжлонгуй ширтэнэ. Тэд хоёулаа урт банзал өмсчээ. Гэмт хэрэгтэн Рауль. Эмсийн эрлэг Рауль.
Тэр гурван сар юу ч идээгүй хүний ёсоор тавагтай өндгүүдийг ховдоглон залгихад ердөө ганцхан хором шаардагдав. Ингээд өрөөндөө орж номын сангаа онгичлоо.
Дайрч унагахаа шахсан өнөөх дарга жийп шиг даналзсан улаан ном гараад ирэв. Ааштай Шопенхауэр. Рауль өөрийн эрхгүй далдичлаа. Аминч үзлийн талаар бичсэн хэсэг Раулийн сонирхлыг татав. Тэгээд өдрийн тэмдэглэлээ авч ийн бичлээ:
- Нээрэн энэ хүмүүс өөрийгөө, байгаа бүхнээ золиослоод хэн нэгнийг үхлийн хар савраас суга татаж чаддаг болов уу? Эгч бол чадлаа. Бусад нь... эргэлзээтэй. Эргэлзээтэй бусад хүн... Гэхдээ л би тэднийг буруутгахгүй. Үзэн ядаад байх ч юм алга. Зарим нэг онолын үүднээс бол үхэж байгаа хүнийг аврах зөв ч биш байж мэдэх явдал гэнэ. Усанд живж байсан хүүг аварчихаж л дээ. Гэтэл хүү өсч том болонгуутаа л хүн алагч, хүрээ талагч ... Үүнд хэн буруутай вэ? Эгч шиг хүмүүс бол шууд л үсэрч ороод живэхээс нь өмнө гаргаад ирнэ. Харин би яах бол? Биш ээ, юм л бол БИ гэх гээд байх юм, БИД яах бол? “Бид” эгч шиг хүний мөс сайтай биш ч юм билүү? Ерөөсөө хүний мөстэй гэж ярьдаг нь зохимжгүй хэрэг байна шүү. Эгч шиг сайхан сэтгэлтэй хүнийг “мөстэй” гэж ярих нь утгагүй хэрэг. Ингэхэд хүний ус сайтай, цэнгэгтэй гэвэл ямар байна? Солиорчээ, энэ Рауль. Үгүй ээ, угаасаа солиотой байсан юм байна, Бид. Гэмт хэрэгтэн БИД. Ядарч байгаа БИД. Тэмцэхийг хүсэхгүй л байгаа БИД. Хүн болж төрсөндөө баярлахгүй байгаа, БИД. Өөдгүй БИД, өрөвдмөөр бид ...” Рауль дэвтрээ хаалаа.

Раулийн арван гурав дахь өдөр.
Рауль – Эгч ээ, дахиад нэг өндөг өгөөч.
Эгч – Чи чинь яасан ханаж, цаддаггүй хүн бэ? Хэдийдээ ийм их иддэг болчихоо вэ? Дахиад хэдийг шарах юм тэгээд?
Рауль – За түүхий л биш бол хэд ч яахав.
Эгч – Ингэхэд түүхийгээр нь идэж яагаад болдоггүй юм? Шарахгүй залгичихдаг бол хичнээн амар. Ерөөсөө чи өөрөө шараад ид. Чадахгүй бол түүхийгээр нь иднэ биз. Би яарч байна. Чиний нэг шөнийн жаргалыг төлөх гэж зовж явна. Хоёр газар ажил хийх ямар болохыг чи мэдэх үү? Ядарч байна. Зүдэрч байна.
Рауль – Түүхийгээр нь идвэл хордлого болоод үхчихдэг гээ биз дээ?
Эгч – Үхнэ л биз. Чи ерөөсөө үхвэл таарна.
Рауль – Би үхэхийг хүсэхгүй байна.
Үнэхээр л Рауль үхэхийг хүсэхгүй байлаа. Тэр эгчийнхээ саваад гарсан хаалгыг ширтэн удаан чимээгүй сууснаа, яаралгүй босч, өндгөө түлэгдтэл нь сайн шарж идлээ. Гэвч ..

Гэвч Рауль муудсан өндөгний хордлого оноштойгоор орой нь эмнэлэгт хүргэгджээ.

Эгч – Рауль минь уучлаарай. Эгчийгээ уучил.
Рауль – Би үхээгүй л байна шүү дээ, юундаа уйлаад байгаа юм бэ?
Эгч – Үхнэ л биз гэж хэлснийг минь уучил.
Рауль – Чи тэгж хэллүү?
Эгч – Чи ядахнаа сайн шараад идчихгүй дээ ...
Рауль – Би шарж л идсэн шүү дээ.
Эгч - Өөдгүй худалч. Чи амиа хорлох гэж тэгсэн үү? Хэдэн түүхий өндөг идсэн бэ?

Төгсгөл.
Рауль төржээ. Нэг тийм дулаахан, дулаахан, хэтэрхий дулаахан учраас бүгчим, тэгээд бас ихэнх нь инээмсэглэсэн хүмүүстэй хотод. Тэр инээмсэглэсэн хүмүүс гэвч дандаа бие биетэйгээ мөргөлдөнө. Тийм жижигхэн газар л даа. Уг нь Рауль хүмүүс нэг нэгэнтэйгээ шүргэлцдэггүй тийм том газар төрөхийг хүсч байж. Гэвч хэн ч түүний хүслийг сонссонгүй. Тэгэхээр нь хашгирч үзжээ. Хашгираад л байж, хашгираад л байж.
Гэтэл хашгирсаар байгаад хоолой нь сөөчихөв. Хоолой нь өвдөөд эдгэхгүй байсан тул Рауль маш зөөлхөн, бүлээхэн юм идэх хэрэгтэй болжээ. Ингээд л Рауль амьд дэгдээхэй дөрвийг залгисан юм даа. Хоолой нь хөндүүрлэхээ болилоо. Гүйцээ. Шийдлээ. Рауль инээмсэглэсэн хүмүүстэй хотод мөргөлдөн амьдрахаар үлдлээ.
Сүүлдээ дасаад, мөргөлдөөд байхад ч мөр нь өвдөхөө байжээ.