Р.Чойном "Зам"

Анх нутагаас гархад ижий минь
Ариун цагаан сүүг дөрөөн дээр минь дусааж өгөөд
Алсын бор хөтлөөр даван даватал минь
Араас сүүгээ өргөн өргөсөөр сүүмийн сүүмийн үлдэж билээ
Аймагийн сургуульд явхад
Айлийн минь өвөө гурван төгрөг өгч
За сайн явж их юм сураарай миний хүү
Залуу хүний замын хүзүү урт гэдэг юм

Урт богинийн үзэх гэж өөрийн замаар би
Ургах нас шиг насандаа өвөр хоосон гарч билээ
Олон давааг давж олон голыг гаталсаар
Оройн нар шиг насандаал үүнийг бодож сууна
Алд биенийхээ ил далд судас шиг
Асар олон замаар илж эмтэрч явлаа би
Олсон бүхэнээ өвөрлөвч өвөр минь дүүрээгүй байна
Оёор нь цоорхой өвөртэй төрчихсийн байлгүй би
Эргээд одоо туулсан замаа тунгаан бодход
Эвхээсийн задлаж хаясан олон олон түүдэг утас шиг санагдана
Эрдэнэт хүмүүний биеийг олж төрсөний хэргэнэ гэвэл
Энэ л олон утсаар юм оёж үлдээх учартай
Эх нутагын минь асар уудам хөрсөн дээр
Эртний өвөгдийн үлдээсэн уранхай цоорхой зөндөө бий
Буурал түүхийн минь ай их бие цогцосонд
Буу сэлэм хоёрын оёулаан үгүй шарх олон байна
Өөрийн нүдээр үзсэн эрэн цагынхаа сайн саар бүхэнийг
Өнгө өнгийн энэл утасуудаар шаглан үлдээх учартай байна
Бичигдээн үгүй үнэн үгсийн шүлэг шашдирийг
Биеээрэй нийтэгсэн тэр л утасаар хэлхэн үлдээх хэрэгтэй байна
Туулах ёстой замын хагас бас яагаач үгүй
Туужын төгсгөл шиг улам өндөрлөж үзүүр нь далд
Туулаад ирсэн замын товчлол газрын зураг шиг
Туранхай нүүрэнд минь үл арилах үрчлээс болон тогтожээ
Хүний үрийн туулах ёстой зам гэдэг
Хүзүү урттайна аргач үгүй үнэн юм санж
Хүйтэн дэлхийн хөрсөн дээр зурайх шороон замууд бус
Хүссэн хүсээгүй учирдаг салдаг танилууд юм санж
Аяа танилууд минь хүмүүс минь
Амьдралийн савсалганд оршгүй хар үнэнийг
Ааш зан үзэл бодол хэмээх
Адармаатай өөр өөр үсгээр бичсэн номууд минь
Та нарыг унших гэж танхил залуу насандаа юутай олон хууртваа
Өөр хоорондоо хүмүүс адил байхан бүү хэл
Өнгө дотор хоёр нь тэс өөр байдгийг мэдсэнгүй
Холын замд явган нүцгэн ядарч явхад
Хоёр моритой хүн илүү морио хармалхыг үзсэн
Өөрөөч унаагүй хүн харин морь олж өгөөд
Өртөг үнэ гэлгүй үлдэж байхийг үзлээ
Мэргэдийн манлай баймаар их ном хураасан хүнд шавь орвол
Мэдэдгээс минь илүүг мэдэхгүй хөөрхий байхийг үзсэн
Алтан нүүртэй ботиудад бичиж амжаагүй нарын зүйлийг
Араг үүрсэн цавганц өчиж байхийг олонтой үзлээ
Орчлонг тэжээмээр нүдэнд дулаахан хүнийг дагаж
Олон шөнө би хоосон хонож үзсэн
Өөрсдөө яаядаа гэсэн үзэшгүй ядуус харин
Өлбөрч үхэх аюулаас намайг олонтой аварсан
Уран үгтэй хшн цаанаа хоосон байдаг
Ус шиг бэлэн үгсээ энд тэндгүй асгаж явдаг
Уйлан тачаах хүүхэн бас толгойн хоосон байдаг
Урваад өөр нэгэнрүү нулимас шигээ бөмбөрдөг
Тэнгэр шиг тачигансан хүн бусдыг зодхоно ховор
Тэр дороо намдаад өөрөөч уйлж байж магадгүй
Тэгтэл харин инээх ч үгүй уйлах ч үгүй явдаг хүн
Тэрсэлж нэг хөдөлвөл хэнийгч алах зүрх бий
Хүмүүс минь хүсээгүй байтлаа хувь тавилангийн эрхээр учирдаг
Хүссээр байтал хорвоогын эрхээр хагацдаг
Хүрэн алаг зүрхний минь баяр гуниг хоёр минь
Өндөртэй намтай сайнтай муутай
Өнөр их ой шугуй болсон хүн ард минь ээ
Өчүүхнээс аугаа ихийг хүртэл хэмжээ бүхнийг багтаасан
Өнө мөнхийн амьд сэрүүн далай тогтос минь уу
Эртний түүхийн бурантаг сунган хөтлөж ирээд
Эдүүгээ цагыг гэрэл сүүдэртэйн хойч үед хүргэх
Элчилгүй холын их зам болсон хүн ард минь
Энэ биеээрэй чамд нэгэн алдыг нэмэх гэж ирлээ